Σας παρουσιάζω την συνέντευξη που έδωσε ο πασίγνωστος και πολύ αγαπητός ερευνητής και συγγραφέας Άγγελος Σακκέτος, μέσα στην οποία περιλαμβάνεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια εκ βαθέων εξομολόγηση, στον διαχειριστή της ιστοσελίδας coinsmania.gr και συγγραφέα Ιωάννη Μπαϊμπάκη. Είμαι πολύ χαρούμενος για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης γιατί εκτός από τον ερευνητή και συγγραφέα, γνώρισα τον Άνθρωπο Άγγελο Σακέτο. Ακολουθεί η συνέντευξη:
[Ι.Μ.] Αγαπητέ Άγγελε η έρευνα σου καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων με θέματα ιστορίας, θρησκείας, μυθολογίας, λαογραφίας, κ.α. Είσαι συγγραφέας πολλών βιβλίων και διαχειριστής του μπλοκ sakketosaggelos.gr. Πες μας λίγα λόγια για σένα και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;
Ο Άγγελος Π. Σακκέτος μικρό παιδί στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας, όπου νοσηλευόταν φορώντας τους ορθοπεδικούς γνώμονες στα πόδια του, υποβασταζόμενος από οικεία πρόσωπα (ανέκδοτη φωτογραφία)
[Α.Σ.] Υπάρχει μια αρχαία παροιμία που λέει: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ένα πολύ σοβαρό κινητικό πρόβλημά μου (πάσχω από παραπληγία λόγω πολιομυελίτιδας των κάτω άκρων από 18 μηνών βρέφος και βαδίζω με πολύ μεγάλη δυσκολία με βακτηρίες) με ανάγκασε να επιλέξω τον δρόμο της μελέτης, αφού δεν υπήρχε άλλη διέξοδος στη ζωή μου. Επιτρέψτε μου να εξομολογηθώ, για πρώτη φορά, κάποια πράγματα για να καταλάβει ο κόσμος την ψυχοσύνθεσή μου:
Λόγω της πολύχρονης νοσηλείας μου στα νοσοκομεία, γνώρισα τους γονείς μου σε ηλικία 9 ετών δεδομένου ότι τον καιρό εκείνο δεν ήταν εύκολη υπόθεση να κάνεις ταξίδια από την επαρχία Καλαβρύτων στην Αθήνα. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μου λείψει η μητρική και πατρική αγάπη, όπως σ’ όλα τα παιδάκια του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φταίνε οι άμοιροι γονείς μου, που πραγματικά μ’ αγαπούσαν, αλλά και να «περιθωριοποιηθώ» κοινωνικά, διότι υπήρχε από τότε η ρατσιστική αντίληψη (δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα) ότι οι ανάπηροι πρέπει να «κάνουν στην άκρη», να μην ασχολούνται με τίποτε και να δέχονται μόνον τον … οίκτο!
Όταν ήμουν μικρός στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας και αργότερα στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, κάθε Τετάρτη και Κυριακή είχαμε «επισκεπτήριο», καταλαβαίνετε πόσο βούρκωναν τα μάτια μου, που εμένα δεν μ’ επισκεπτόταν κανείς!.. Κάποια στιγμή ένας κύριος (ο Θεός να τον έχει καλά όπου κι αν βρίσκεται) μου έδωσε ένα μικρό πακετάκι που περιείχε δέκα μπισκοτάκια Παπαδόπουλου. Θεέ μου!.. Τι χαρά!... Ήταν τυλιγμένα με σελοφάν και δεν τα άνοιγα να τα φάω για να έχω ένα … διαρκές δώρο! Τότε είπα μέσα μου: «Θεούλη μου, κάνε με καλά να προσφέρω κι εγώ χαρά στον κόσμο»!...
Θα μπορούσα να μην το αναφέρω αυτό το γεγονός, αν δεν συνέβαινε κάτι πιο σημαντικό:
Επειδή οι κακόμοιροι γονείς μου δεν είχαν χρήματα για να μου πάρουν ορθοπεδικά υποδήματα και γνώμονες (=μηχανήματα) για τα ποδαράκια μου, αναγκαζόμουνα να πηγαίνω σχολείο χωρίς αυτά και πολλές φορές να περπατώ με τα τέσσερα, όπως ένα συμπαθές … τετράποδο! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όσοι με βλέπανε (ιδίως παιδιά) να μου πετάνε πέτρες και να με πληγώνουν σε όλο μου το σώμα!.. Μια φορά μία από αυτές με χτύπησε στο κεφάλι, λιποθύμησα και ξύπνησα από την ζεστή ανάσα ενός σκύλου, που έγλειφε το αίμα απ’ τις πληγές μου!.. Τότε ήταν που είπα μέσα μου: «Θεέ μου, άφησε με να συνεχίσω το σχολείο μήπως μπορέσω να πω κι εγώ κάποτε στους ανθρώπους ότι σημασία έχει να πλημμυρίζεις με αγάπη την ψυχή και όχι με πέτρες το σώμα»!..
Τέλος πάντων… Ο καλός Θεός δεν μ’ άφησε να πεθάνω – και γι’ αυτόν τον αγαπώ τόσο πολύ! Συνέχισα μόνος μου τις σπουδές μου και έκανα αυτά που γνωρίζετε. Μία μόνο προσθήκη: Επειδή σε όλη σχεδόν τη ζωή μου είχα αποκτήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τα … χειρουργεία (πολλές οι εγχειρήσεις, που έχω κάνει στα ποδαράκια μου), οι μόνες εικόνες που έχουν χαραχτεί βαθιά στην ψυχή μου είναι τα μαχαίρια των χειρουργών και τα αγγελικά προσωπάκια των αδελφών νοσοκόμων, που έσκυβαν από πάνω μας και μας χαμογελούσαν! Αυτός και ο λόγος που υμνώ και εξυμνώ με τόση άνεση κάθε τι που είναι όμορφο σ’ αυτές τις γυναίκες (είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά). Τους ανταποδίδω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, που αισθανόμουνα γι’ αυτές από μικρός στα νοσοκομεία!
Επεκτάθηκα λίγο, αλλά για να κλείσω την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, δεν θα ξεχάσω ποτέ, φίλε Γιάννη, τις παραμονές των Χριστουγέννων στο Νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ τα Βούλας, όπου οι νεαρές νοσοκόμες ντυνόντουσαν αγγελούδια και καθώς έψελναν το τραγούδι: «Άγια Νύκτα…», μας πετούσαν από τη σκάλα που κατέβαιναν διάφορα δώρα με γλυκίσματα. Μία απ’ αυτές τις νοσοκόμες μου πέταξε ένα εικονογραφημένο βιβλίο: «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά». Ήμουν 8 ετών, διάβασα αυτό το βιβλίο, συγκινήθηκα πολύ, αγάπησα με πάθος τον Χριστό και είπα μέσα μου κάποια στιγμή θα πρέπει να γράφω κι εγώ βιβλία!... Όπερ και εγένετο για να σας… ταλαιπωρώ μερικές φορές με τις ταπεινές μου εργασίες!
[Ι.Μ.] Αγαπητέ Άγγελε η έρευνα σου καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων με θέματα ιστορίας, θρησκείας, μυθολογίας, λαογραφίας, κ.α. Είσαι συγγραφέας πολλών βιβλίων και διαχειριστής του μπλοκ sakketosaggelos.gr. Πες μας λίγα λόγια για σένα και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;
Ο Άγγελος Π. Σακκέτος μικρό παιδί στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας, όπου νοσηλευόταν φορώντας τους ορθοπεδικούς γνώμονες στα πόδια του, υποβασταζόμενος από οικεία πρόσωπα (ανέκδοτη φωτογραφία)
[Α.Σ.] Υπάρχει μια αρχαία παροιμία που λέει: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ένα πολύ σοβαρό κινητικό πρόβλημά μου (πάσχω από παραπληγία λόγω πολιομυελίτιδας των κάτω άκρων από 18 μηνών βρέφος και βαδίζω με πολύ μεγάλη δυσκολία με βακτηρίες) με ανάγκασε να επιλέξω τον δρόμο της μελέτης, αφού δεν υπήρχε άλλη διέξοδος στη ζωή μου. Επιτρέψτε μου να εξομολογηθώ, για πρώτη φορά, κάποια πράγματα για να καταλάβει ο κόσμος την ψυχοσύνθεσή μου:
Λόγω της πολύχρονης νοσηλείας μου στα νοσοκομεία, γνώρισα τους γονείς μου σε ηλικία 9 ετών δεδομένου ότι τον καιρό εκείνο δεν ήταν εύκολη υπόθεση να κάνεις ταξίδια από την επαρχία Καλαβρύτων στην Αθήνα. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μου λείψει η μητρική και πατρική αγάπη, όπως σ’ όλα τα παιδάκια του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φταίνε οι άμοιροι γονείς μου, που πραγματικά μ’ αγαπούσαν, αλλά και να «περιθωριοποιηθώ» κοινωνικά, διότι υπήρχε από τότε η ρατσιστική αντίληψη (δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα) ότι οι ανάπηροι πρέπει να «κάνουν στην άκρη», να μην ασχολούνται με τίποτε και να δέχονται μόνον τον … οίκτο!
Όταν ήμουν μικρός στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας και αργότερα στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, κάθε Τετάρτη και Κυριακή είχαμε «επισκεπτήριο», καταλαβαίνετε πόσο βούρκωναν τα μάτια μου, που εμένα δεν μ’ επισκεπτόταν κανείς!.. Κάποια στιγμή ένας κύριος (ο Θεός να τον έχει καλά όπου κι αν βρίσκεται) μου έδωσε ένα μικρό πακετάκι που περιείχε δέκα μπισκοτάκια Παπαδόπουλου. Θεέ μου!.. Τι χαρά!... Ήταν τυλιγμένα με σελοφάν και δεν τα άνοιγα να τα φάω για να έχω ένα … διαρκές δώρο! Τότε είπα μέσα μου: «Θεούλη μου, κάνε με καλά να προσφέρω κι εγώ χαρά στον κόσμο»!...
Θα μπορούσα να μην το αναφέρω αυτό το γεγονός, αν δεν συνέβαινε κάτι πιο σημαντικό:
Επειδή οι κακόμοιροι γονείς μου δεν είχαν χρήματα για να μου πάρουν ορθοπεδικά υποδήματα και γνώμονες (=μηχανήματα) για τα ποδαράκια μου, αναγκαζόμουνα να πηγαίνω σχολείο χωρίς αυτά και πολλές φορές να περπατώ με τα τέσσερα, όπως ένα συμπαθές … τετράποδο! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όσοι με βλέπανε (ιδίως παιδιά) να μου πετάνε πέτρες και να με πληγώνουν σε όλο μου το σώμα!.. Μια φορά μία από αυτές με χτύπησε στο κεφάλι, λιποθύμησα και ξύπνησα από την ζεστή ανάσα ενός σκύλου, που έγλειφε το αίμα απ’ τις πληγές μου!.. Τότε ήταν που είπα μέσα μου: «Θεέ μου, άφησε με να συνεχίσω το σχολείο μήπως μπορέσω να πω κι εγώ κάποτε στους ανθρώπους ότι σημασία έχει να πλημμυρίζεις με αγάπη την ψυχή και όχι με πέτρες το σώμα»!..
Τέλος πάντων… Ο καλός Θεός δεν μ’ άφησε να πεθάνω – και γι’ αυτόν τον αγαπώ τόσο πολύ! Συνέχισα μόνος μου τις σπουδές μου και έκανα αυτά που γνωρίζετε. Μία μόνο προσθήκη: Επειδή σε όλη σχεδόν τη ζωή μου είχα αποκτήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τα … χειρουργεία (πολλές οι εγχειρήσεις, που έχω κάνει στα ποδαράκια μου), οι μόνες εικόνες που έχουν χαραχτεί βαθιά στην ψυχή μου είναι τα μαχαίρια των χειρουργών και τα αγγελικά προσωπάκια των αδελφών νοσοκόμων, που έσκυβαν από πάνω μας και μας χαμογελούσαν! Αυτός και ο λόγος που υμνώ και εξυμνώ με τόση άνεση κάθε τι που είναι όμορφο σ’ αυτές τις γυναίκες (είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά). Τους ανταποδίδω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, που αισθανόμουνα γι’ αυτές από μικρός στα νοσοκομεία!
Επεκτάθηκα λίγο, αλλά για να κλείσω την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, δεν θα ξεχάσω ποτέ, φίλε Γιάννη, τις παραμονές των Χριστουγέννων στο Νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ τα Βούλας, όπου οι νεαρές νοσοκόμες ντυνόντουσαν αγγελούδια και καθώς έψελναν το τραγούδι: «Άγια Νύκτα…», μας πετούσαν από τη σκάλα που κατέβαιναν διάφορα δώρα με γλυκίσματα. Μία απ’ αυτές τις νοσοκόμες μου πέταξε ένα εικονογραφημένο βιβλίο: «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά». Ήμουν 8 ετών, διάβασα αυτό το βιβλίο, συγκινήθηκα πολύ, αγάπησα με πάθος τον Χριστό και είπα μέσα μου κάποια στιγμή θα πρέπει να γράφω κι εγώ βιβλία!... Όπερ και εγένετο για να σας… ταλαιπωρώ μερικές φορές με τις ταπεινές μου εργασίες!
تعليق